Over kleine daden van moed en overleven voor gevorderden
Alleen kalmte kan u redden
Ik reed over de E17 en op de radio weerklonk (Yousef, the artist formerly known as) Cat Stevens. 'For your lorryloads, pumping petrol gas...' Ik keek eens rond en voelde me toepasselijk genoeg ingesloten, geflankeerd door muren vrachtwagens aan elke zijde, en ook voor me en achter me. 'Jij was daar in de jaren '70 al over aan het treuren Cat', dacht ik, 'maar je moest het nu eens zien. Er is geen speld meer tussen te krijgen.' Even later stonden we stil, minuten lang, en ten slotte iets minder dan een uur. Niet dat ik me daardoor nog uit het lood laat slaan - ik beheers onverstoorbaar wachten en gracieus te laat komen tot in de finesse - maar het blijft een onnatuurlijke zaak, daar opgesloten staan tussen walmende vrachtwagens en geen kant op kunnen. In een droom zou een dergelijke uitzichtloze positie al vlug nachtmerrie-achtige gevoelens kunnen opwekken, maar hier bleef ik ijzig kalm, zen, mild, voorbeeldig zonder meer. De mens is een wonderlijk wezen dat zich overal aan aanpast, dacht ik fier.
Maar de vraag is, ben ik, als ik zo rationeel en koel kan blijven te midden een onnatuurlijke gruwel, werkelijk de 'fittest' om te overleven? En hoe lang werkt dat dan precies, dat aanpassen, want eigenlijk versterk ik in alle kalmte het probleem tot het zo groot wordt dat het de soort bedreigt. Als de soort weg is, zo ook ondergetekende soepele aanpasser. Slik. Mijn aangeleerde kalmte leidt dus tot de uitroeiing van de soort?
Ik overdrijf uiteraard, maar zit er iets in?
Alles op de markt
In het kader van de Boekenbeurs las ik een artikel waarin 'Aanstormend talent' aan het woord kwam. Het waren zelfbewuste twintigers, jonge schrijvers met een grote mond en over alles een geheel eigen mening. Ik hou daar wel van. Het viel me echter meteen op hoe erg ze leken op de studenten ondernemerschap die ik vroeger coachte en dat ze bijna op identieke wijze - fris en ambiteus - bezig waren met het uitbouwen van de NV Ikzelf, innovatie, met iets maken wat nog niet gemaakt was, met de markt, concurrentie en met promotie. Dat kan toch niet, dacht ik, want dit is kunst! Ook hier bekroop me het gevoel dat deze jonge mensen zich wonderbaarlijk hadden aangepast en blijgezind meedraaiden in het alles absorberende marktdenken. Ik was teleurgesteld dat geen van hen leek te kunnen uitzoomen, al was het maar om er een klein kritisch kanttekeningetje bij te maken, maar ik denk dat ze het zelfs niet door hadden. Zo erg waren ze dus aangepast. Het ligt nochtans niet in de lijn der verwachting dat op lange termijn de markt zal leiden tot meer of betere kunst en het kan best zijn dat aanpassing hier leidt tot verdwijnen en niet tot het overleven.
In de praktijk
Waarom vind ik dit belangrijk? Dagelijks zie ik hier prachtige, maar te perfect aangepaste mensen, die kraken onder hun zogezegd rationele aangepastheid. Zijzelf en hun innerlijke power raken verstrikt in kluwens van overtuigingen die niet echt van hen zijn of die te ver worden doorgetrokken. Telkens staat het me te doen om al te vastgeroeste principes los te wrikken om ergens diep onder het puin de echte unieke persoon weer op te graven. Zoveel gekkigheid wordt voor lief aangenomen en er worden nauwelijks vragen bij gesteld. Soms stelt alleen het hart nog vragen of tenslotte het lichaam. Wanneer mensen uiteindelijk moedeloos of zelfs ziek worden door hun aangepastheid, lijkt het punt bereikt waarop aanpassen destructief wordt en er iets anders nodig is.
Daarom vind ik dit belangrijk.
Wanneer aanpassen stopt en moed begint
Zodus, schrikken we pas, wanneer de gevolgen echt aan ons lijf komen of zijn er toch ogenblikken waarop we het aandurven om vooraf, al was het in gedachten reeds tegen te wringen en voor ons eigen hart en waarden te gaan? Het gaat er niet om de wereld in een klap te veranderen, maar wel om die kleine daden van moed en authenticiteit die je zelf stelt.
Ik ben ervan overtuigd dat deze dingen doen of zeggen of denken, af en toe gezond is, plezierig zelfs. Het kan ons helpen om onszelf te blijven en uiteindelijk niet alleen zelf te overleven, maar misschien ook het schip een beetje bij te sturen, met kleine moedige duwtjes. Wie durft?
Ik wring alvast tegen door de vraag te stellen, maar wat vind jij ervan? Is het moeilijk om je eigen waarden te volgen of niet? Durf je het aan om op Face Book of op het werk te verwoorden wat je voelt? Wat zijn de redenen waarom je het net niet doet of het al dan niet nodig vindt?
Jouw feedback en vragen zijn meer dan welkom op de site, de Facebook Pagina of per mail kristien.dewolf@mypersonalcoach.be.
Wil je werken aan je eigen innerlijke kracht en kan je wel wat steun gebruiken, contacteer me telefonisch of per mail om te vernemen hoe dat werkt.
Ik wens je een bruisende, authentieke, gelukkige week in prachtige, zonnige herfstkeuren!
Voor de liefhebbers: http://www.azlyrics.com/lyrics/catstevens/wheredothechildrenplay.html